Oorzaak

Alweer de derde "Zeker weten?" Bleek de vorige keer al dat ik niet weet hoe acupunctuur werkt, en dat dat zo zijn voordelen heeft, deze keer wil ik het hebben over de oorzaken van ziekte en onwelbevinden. We hebben daarover bewust of onbewust allerlei ideeën, die we dus ook uitdragen. Hoe komt het dat ik me zo beroerd voel?!

Dat komt door ...

Dat komt door die amalgaamvullingen in mijn tanden. Dat komt doordat u teveel melk drinkt. Dat komt doordat u die infectie heeft laten behandelen met antibiotica. Dat komt doordat ik vroeger als kind niet gezien werd. Dat komt doordat ik slecht tegen stress kan. Dat komt doordat ik een erfelijke aanleg heb voor overgewicht. Dat komt omdat u niet positief kunt denken. Dat komt doordat ik niet begrepen word door al die andere hulpverleners. Dat komt doordat het milieu steeds meer vervuild raakt. Dat komt door alle elektromagnetische straling. Dat komt doordat ik zo weinig zelfvertrouwen heb. Dat komt eigenlijk doordat u niet al vijf jaar geleden bij mij bent gekomen. Dat komt doordat ik in een vorig leven vermoord ben. Dat komt doordat ... een eindeloze litanie van oorzaken, tot u en ik allebei verlamd op onze stoel zitten, maar dat is natuurlijk niet de bedoeling. Dus dan zal ik u wel een oplossing voor uw probleem bieden. Gelukkig maar dat ik hulpverlener ben en u patiënt, dan kunnen we de oorzaken samen wegnemen of bestrijden, en daarna bent u gelukkig en ik ook.

Hoe komt het dat ik me hier zo beroerd bij voel?

Denken in oorzaken en gevolgen

Dat heeft te maken met 'causaal denken'. Als ik een zetje tegen een fiets geef valt hij om. Dus als ik me beroerd voel zal daar ook wel een oorzaak voor zijn. Een virus, een bacterie, een gif, een negatieve gedachte of een beladen karma. Want pas als een ziekte een organisch substraat èn een oorzaak heeft mag het ziekte heten. Daarvoor heet het slechts 'syndroom', zeg maar een ziekte in de wachtkamer. Vandaar de zoektocht naar een 'oorzaak' voor M.E. (tegenwoordig C.V.S.), vandaar ook de zoektocht van veel mensen die niet lekker in hun vel zitten naar een oorzaak. En velen van ons werken daar graag aan mee. Ik zal u eens lekker doormeten op toxische belasting. Ik zal uw ontlasting eens op candida onderzoeken. En ja hoor! U kunt er niets aan doen dat u het heeft, maar als u precies doet wat ik zeg en precies slikt wat ik u verkoop dan zult u zich weer beter voelen.

Maar, zult u zeggen, Chinese geneeskunde was toch anders? Wij spreken van patronen van dysharmonie, wij spreken niet van ziektes. Wij spreken van causative factors, niet van oorzaken. O ja? Wat is het verschil tussen een longontsteking en een Lever-Qi stagnatie die de Milt aanvalt? Het verschil tussen amalgaam in de tanden en het drinken van melk? Het verschil tussen roken als oorzaak van longkanker en overmatige sex als oorzaak van lage rugpijn? En waar zit bij ons het opgestoken vingertje (gij zult niet) en het heldendom (ik zal u redden uit de ellende)? Diep ingebakken, vrees ik.

Het voordeel van denken in oorzaken en gevolgen is, dat de wereld er redelijk overzichtelijk van wordt. Hoeveel echt verschillende 'oorzaken' hanteert u voor ziekte? En hoeveel echt verschillende 'oplossingen'? De meesten onder ons toch niet meer dan een stuk of tien, schat ik. Omdat we anders gek zouden worden, verzuipen in de 'tienduizend dingen'. Het enige nadeel is, dat je door je tot die pak en beet tien oorzaak-gevolg relaties te beperken niets leert over de werkelijkheid. Je zegt als het ware: hoe ik de werkelijkheid zie, dat is de werkelijkheid. Alsof je zegt: mijn vinger die naar de maan wijst, dat is de maan. Dat heet: de werkelijkheid geweld aandoen. Daar kan de werkelijkheid waarschijnlijk wel tegen, maar het is de vraag of je daar zelf op de lange duur tegen kunt. Gezien het grote aantal hulpverleners met burn-out, ook op steeds jongere leeftijd, lijkt me het antwoord op die vraag: nee. Het is ook de vraag of je patiënten daar tegen kunnen, op de lange duur. Degenen die blijven waarschijnlijk wel. Maar je helpt ze niet echt, in relatie te gaan met 'de tienduizend dingen', omdat je dat zelf ook niet bent.

Nou, als u tot hiertoe hebt doorgelezen zult u minstens één opgestoken vingertje van mij tegen zijn gekomen. Samengevat: durf te leven in een wereld die nergens op slaat! Hoe dat moet? Geen idee..., nou ja, voor mezelf begin ik er een beetje geoefend in te raken, en het lijkt er soms op dat dat aanstekelijk is.

Koos van Kooten
juni 2003